İki ay 10 gün önce kutladığımız mübarek Ramazan Bayramının ardından, Kurban Bayramına eriştik. Okurlarımın ve tüm İslam Aleminin Bayramı Kutlu Olsun. Van Depremindeki kayıplarımız için sabır, yaralılar için acil şifalar dilerim. Bayramdan sonra; 10 Kasım… Gazi Mustafa Kemal ATATÜRK’ün, sonsuzluğa göçüşünün 73’üncü yıldönümü. Eskiden, 10 Kasım’larda çokça gözyaşı dökerdik. Sonra, ağlamakla bir yere varılamadığını gördük. ATATÜRK’ün manevi varlığına gösterilecek en büyük sevgi ve saygının, O’nun eserlerine sahip çıkmakla ve çok çalışmakla sağlanabileceğini anladık. Ne var ki, son yıllarda  ATATÜRK’e ve O’nun eserlerine kin kusan “dahili ve harici bedhahların” hezeyanlarını sıkça işitmeye başladık. Ne diyor AB’nin iler-LEME Raporları? “ATATÜRK’ün resimleri  dairelerden kaldırılmalı” imiş, “ATATÜRK’e hakaret etmek suç sayılmamalı” imiş. Bu ne cüret? Ne küstahlık ?

            Çağdaş Cumhuriyetimiz, anti-emperyalist kurtuluş savaşında kazandığımız  zaferlerin ardından, Osmanlı Devletinin yıkıntıları üzerinde kurulduğunda; ülkemizde salgın hastalıklar, sefalet ve cehalet kol geziyordu. Okuma/yazma bilen vatandaşların oranı Yüzde10’u geçmiyordu. Kadınlarımıza gelince; onların Yüzde 99’u okuma/yazmadan yoksundu. Arap harfleriyle sevgili halkımıza okuma/yazma dahi öğretemediğimiz koşullarda; Latin harflerini gavurlaşmak için değil, çağdaşlaşmak için kabul ettik. Bugün, “Her ilimizde en az bir Üniversite var” diye övünebiliyorsak, bunu Atatürkçü/Kemalist Devrime borçlu olduğumuzu unutmayalım. Çağdaş Türkiye Cumhuriyeti’nin Başkomutanı ATATÜRK, İstiklal Savaşımızı zaferle sonuçlandırdıktan sonra,  silahı bıraktı. Eline kalemi ve tebeşiri aldı. Yazı tahtasının başına geçerek, Ulusumuzun Başöğretmeni oldu.